Rozdział V - Początek burzy

          Odziana w czarny płaszcz postać, przemierzała kamienistą drogę, otoczoną sosnowym borem. Wydawało się, że owy człowiek unosi się wręcz w powietrzu. Przypadkowy widz pomyślałby, że oto stoi przed nim stwór rodem z horrorów – wampir. Nietoperz. Peleryna łopotała na silnym wietrze, przylegając czasem do wąskich, choć typowo męskich ramion.

          Niebo przeszyła długa błyskawica i natychmiast z ciemnych chmur lunął na ziemię ostry deszcz. Wielkie krople zlewały się w błotniste kałuże, w które tylko czekały na jakieś nieostrożne nogi. Mężczyzna jednak tylko się skrzywił słysząc grzmot i przyśpieszył. W ciemnościach zauważył już zarysy ruiny, będącej zapewne wiek temu czyimś całkiem przyzwoitym domem. Z każdym krokiem o dziwo odczuwał coraz większy niepokój, który zdawał się, chcieć odepchnął go jak najdalej od zniszczonego budynku. To jednakże nie był strach – był tego pewny – tylko aura czarnej magii, dająca bardzo dobrą iluzję paniki.

          Wreszcie stanął przed swym celem i walcząc z mimowolnym drżeniem rąk, wyciągnął z wewnętrznej kieszeni peleryny podłużny, oszlifowany patyk.

- Lumos – powiedział, jednocześnie wystawiając go przed siebie.

Koniec różdżki zaświecił delikatnym światłem, oświetlając porośnięte ciemnozielonym mchem mury. Czarodziej wziął głęboki wdech, delektując się orzeźwiającym, nocnym powietrzem, by uspokoić zestresowane ciało. W końcu pewnym krokiem wszedł do środka. Nagle wszystko umilkło – nie tylko nie słyszał myszy, których się tu spodziewał, ale nawet odgłosy deszczu gdzieś zniknęły.

          Otworzył usta, chcąc wymówić magiczną formułkę, lecz głos uwiązł mu w gardle. Zaklęcie wyciszające. Zaskakująco silne. Bezgłośne użycie różdżki też okazało się kiepskim pomysłem. W tamtym miejscu w ogóle nie dało się używać zaklęć. Mężczyzna podziękował losowi, że przynajmniej magia użyta wcześniej działa.

          Rozejrzał się po pierwszym pomieszczeniu. Było zawalone stertami gruzu, odłamkami szkła i doszczętnie zniszczonymi meblami. Ostatni raz ktoś musiał tam być wiele lat temu. Lub chciał, żeby na to wyglądało. Nagle zauważył w kącie mały etażerkę, na której stała srebra szkatułka. Czy to może być…? Czy to nie za łatwe…?

* * * * *

                 Hermiona całe popołudnie spędziła sama, leżąc w małym szpitaliku Durmstrangu, odwiedzana tylko przez jasnowłosą pielęgniarkę, która owszem mówiła do niej, lecz w skandynawskim języku, zupełnie nie zrozumiałym dla angielki. Jednak dziewczyna nie przejmowała się tym zbytnio. Najbardziej dręczyły ją słowa Dracona. Co zrobiła? Co do cholery zrobiła? Zdenerwowana, miętoliła w rękach kawałek pościeli, pewna, że jeśli nie rozwiąże tej okropnej zagadki, to zrobi dziurę w poszwie.

                 Wybawienie zjawiło się zaraz po obiedzie. Krum stanął w drzwiach, uśmiechając się do niej szelmowsko.

- Hermina, masz się już lepiej?

- Euh… Tak… - zaczęła, lekko się jąkając – Victor, powiesz mi co ja… Co ja wczoraj…

Chłopak pokazał jej swe białe zęby i oparł się o framugę.

- Nie pamitasz, co później wymyśliałaś?

                 Nagle wszystko jej się przypomniało. Z wrażenia aż zakręciło jej się w głowie i o mało nie zasłabła. Jej gość szybko stanął przy niej, po czym ułożył ją w łóżku i ucałował w czoło.

- Ja musieć już wracać do domu – pożegnał się.

                 Gryfonka natomiast leżała, wpatrując się tępo w sufit. To ona we własnej osobie zaproponowała kolegom Kruma grę w butelkę i to ona ją wcześniej częściowo opróżniła. Przypomniała sobie większość zadań, jakie dostała i pytań, na które musiała odpowiedzieć. Czy jest dziewicą, jaki kolor bielizny nosi, jaki jest jej fetysz. Poczerwieniała na samą myśl. Jednak zrobiła coś o wiele gorszego. Coś, za co ni Harry i Ron nie chcieli by jej znać, gdyby o tym wiedzieli. Powoli zbliżyła opuszki palców do ust. Całowała się z Draco. Siadła mu na kolanach, dotykała swoimi jego warg i w końcu wsadziła mu język do ust.

                 Z jej oczu zaczęły płynąć łzy. To wciąż nie był koniec. Później chwyciła go za rękę i wyprowadziła go – przy głośnych wiwatach kolegów Victora – z sali, w której grali do niezajmowanego przez nikogo zaplecza. Gdyby szczęśliwym trafem losu nie uderzyła się w otwieraną tablicę, to nie była by już dziewicą. Przeżyłaby swój pierwszy raz z Malfoyem.

                 Zakrył twarz dłonią, tłumiąc cichy szloch. Była tak blisko od tragedii. O mały włos nie wylądowała w łóżku ze śliz gonem, synem śmierciożercy. Straszne jak alkohol potrafi zjednywać ludzi, którzy normalnie się nienawidzą. Wytarła łzy o kołdrę. Wiedziała co ma robić. Ona nic nie pamięta.

                 Godzinę później zjawił się u niej Draco i beznamiętnie obwieścił:

- Wracamy, szlamo.

Hermiona była pewna, że on dobrze wie, co stało się poprzedniej nocy, jednak był dobry aktorem. Pierwszy raz w życiu nie miała mu tego za złe. Mieli wspólny cel ten pierwszy raz w życiu. Skąd jednak mieli wiedzieć, że nie był ostatni?